|
In twaalf zelfgeschreven nummers maakt
Ronnie Baker Brooks duidelijk waar z'n invloeden liggen. De lang gerekte gitaarfills in
het openings en tevens titelnummer klinken zoals Albert King in diens jonge jaren en de
solo heeft qua frasering veel van SRV. De invloed van de laatstgenoemde blijft overigens
niet tot dit ene nummer beperkt. Het intro van 'You Make Me Feel So Good' bijvoorbeeld,
lijkt direct afgeleid van Vaughan's 'Crossfire'. Dat ook flink naar Albert Collins is
geluisterd horen we in 'Baby Please (Come Back Home)'. Een avondje RBB biedt overigens
heel wat variatie: knallende shuffles, soulvolle ballads zoals 'Where Do I Stand In Line',
blues die natuurlijk over verloren liefdes handelt, funky nummers plus een op Elmore
James' 'Dust..'-thema geschoeid 'Bald Headed Woman', waarin hij dat lekker ranzige geluid
á la Hound Dog Taylor heeft. Natuurlijk is er een duetje met pa en ook producer Jellybean
Johnson heeft een gastrol op gitaar. Ronnie besluit met een akoestisch solo-deuntje, dat
een ode is aan de vele bluesartiesten die laatste jaren zijn overleden. Deze cd had nooit
in eigen beheer moeten worden uitgebracht. Prima composities van de overtuigend zingende
en spelende Ronnie. Ook op de de arrangementen en de produktie is niets aan te merken. De
geroutineerd klinkende studio-ploeg, compleet met achtergrondvocalisten en twee blazers,
maakt het karwei tot in de puntjes af. Hopelijk krijgt deze glimmer een herkansing op een
behoorlijk label.
-- Rien Wisse
*Special thanks to Jan Helsen for
translation assistance.* |
