|
Een bezoek aan Chicago met als doel een
jongere generatie Chicago-bluesmuzikanten te ontmoeten is een missie die bij voorbaat
gedoemd lijkt te mislukken. Want je treft daar geen muzikanten van om en nabij de twintig
aan die het baanbrekende werk van de twee voorgaande generaties een frisse injectie geven.
Toen de halverwege de jaren '30 geboren generatie - o.a. Luther Allison, Otis Rush, Magic
Sam, Buddy Guy en Freddy King - de clubs van de South en West Side op stelten zetten in de
jaren '50, was er sprake van een stroming. Hun stijl van zingen en spelen vertoonde vele
overeenkomsten. Je kon spreken van Chicago blues, voortgebracht door plaatselijke helden
van net in de twintig. Die muziek is nog niet uitgestorven. Toch ziet het er evenmin naar
uit dat er een aansluitend vervolg op komt. Ook in Chicago spelen blanke bands meestal
covers uit het klassiek geworden repertoire. En de jongere zwarte muzikanten zoeken - aIs
ze met eigen werk op de proppen komen - hun bronnen meestal in funk, soul en
bluesrock. Zodoende is er in de bluesclubs van Chicago wel een muzikantengeneratie
van dertigplussers actief, maar kan niet worden gesproken van een stroming. Tot die
generatie behoort Ronnie Baker Brooks (31), zoon van Lee Baker a.k.a. Lonnie Brooks. En
aan het gevecht om erkenning is hij inmiddels begonnen. Met zijn zowel door Stevie Ray als
zijn vader beinvloede stijl maakt hij veel indruk in het plaatselijke clubcircuit. Hij
verzorgt zijn eigen merchandise, heeft een indrukwekkende website en heeft zojuist in
eigen beheer zijn debuut-cd 'Golddigger' uitgebracht. Momenteel speelt hij nog in de band
van zijn vader, maar met ingang van januari gaat hij het op eigen kracht proberen. Tijd
voor een gesprek.
Met zijn gitaar in een rugzak wandelt Ronnie het Blackstone Hotel op Chicago's South Side
binnen, waar we hem in de lobby opwachten. Met zijn Tex-Mex-outfit (riem, hemd, hoed)
lijkt hij op een gepigmenteerde uitvoering van zijn held Stevie Ray Vaughan. Zijn
gelaatsuitdrukking maakt duidelijk dat hij de antwoorden op mijn vragen zorgvuldig
afweegt. Binnen de kortste keren komt het gesprek op gang. 'M'n broer Wayne, die ook
in de band van m'n vader speelt, en ik zijn de enigen die de intentie hebben om van de
muziek te leven. De anderen spelen als liefhebberij. Ik heb n6g een broer die gitaar
speelt, een zus speelt piano, andere zussen zingen en er is nog een broer die dj is
in Californie. Ik kom uit een gezin met negen kinderen. M'n vader is twee keer getrouwd,
dus de kinderen komen uit twee huwelijken, maar ik claim ze allemaal als broers en zussen
(lacht). M'n vader heeft dus zo ongeveer evenveel kinderen als albums, maar hopelijk zal
hij uiteindelijk meer platen dan kinderen hebben. M'n vader is ongelooflijk belangrijk
voor me. Hij is m'n belangrijkste invloed. Hij heeft me geleerd te spelen en me duidelijk
gemaakt hoe ik met m'n carriere moest omspringen. Ook heeft hij me geleerd hoe ik naar
andere muzikanten moest luisteren om te kunnen leren. Als zesjarige zat ik op zijn knie om
de akkoorden te leren. Aanvankelijk speelde ik zijn stijl, maar daarin is de laatste jaren
verandering gekomen. lk heb veel opgepikt van Albert Collins, Freddy King, B.B. King,
Muddy Waters, Lightnin' Hopkins, John Lee Hooker. Sommige van hen heb ik nog live kunnen
zien, maar m'n vader draaide altijd die platen. lk ben vaak naar optredens van Albert
Collins en Buddy Guy gegaan. M'n vader nam me mee naar Theresa's, de Checkerboard Lounge
en Pepper's Lounge. lk heb Muddy nog gezien, maar ik kan me daarvan amper iets herinneren,
behalve dat ik er kippevel van kreeg.
Ik was toen
negen. Maar ik ben opgegroeid met Buddy's platen en zodoende voel ik de spirit van zijn
muziek. Daarna ben ik gaan luisteren naar Stevie Ray Vaughan, Eric Clapton en Jimi
Hendrix. Ook heb ik Johnny Winter ontmoet, voor wie m'n vader een belangrijke invloed is
geweest. lk heb Stevie Ray ontmoet in '88. Hij was een fan van m'n vader en kwam naar
Kansas City om daar met hem te jammen in een club The Grand Emporium. Hij en zijn broer
Jimmie kenden de nummers van m'n vader uit de tijd dat die nog in Texas speelde onder de
naam Guitar Junior. Hendrix ken ik helaas alleen van de video's, maar die heb ik wel
grondig bestudeerd.
Momenteel speel ik nog in de band van m'n vader, maar m'n
eerste cd is net uit en ik ben bezig om met een eigen band te gaan toeren. Maar dat
betekent niet dat ik niet kan teruggaan naar de band van vader. Hij zegt altijd: There's
always a home. Ik speel nu zo'n vijtfig keer per jaar met m'n eigen band en werk daarnaast
pakweg honderd en twintig keer met m'n vader. M'n vader en ik bereiden ons voor op
het moment waaroop ik m'n eigen weg zal gaan. Zo erg veel verandert er niet. M'n vader wil
iets minder vaak spelen en enkele van zijn bandleden spelen ook in mijn band. Een viermans
band. Het is moeilijk om het verschil in muzikale benadering te omschrijven. Het publiek
moet bet maar categoriseren. lk kan alleen zeggen dat het wat meer rockerig klinkt. Het is
niet makkelijk om in Chicago aan de bak te komen wanneer je normale gages vraagt. Als je
bijna voor niks wilt optreden, kun je overal terecht. Maar ik moet er, net als de
bandleden, van leven. Er moet wel brood op de plank komen. M'n debuut-cd is opgenomen in
Memphis en hij is geproduceerd door een vriend, Jellybean Johnson. Hij heeft veel r&b
geproduceerd: Janet Jackson, Patti LaBelle en anderen. Hij is drummer en gitarist en heeft
altijd veel van blues-gitaar gehouden. lk ontmoette hem toen ik op toernee was met m'n
vader, Koko Taylor, B.B. King en anderen. I Hij kwam naar me toe en zei dat hij graag een
cd met me wilde produceren. We hebben de cd opgenomen in Cotton Row, vlakbij de Ardent
Studio's op Beale Street. We hebben in twaalf dagen zestien nummers opgenomen, waarvan er
twaalf op de cd zijn terechtgekomen. M'n cd klinkt niet als zo'n oude bluesplaat. We
hebben het wat eigentijdser aangepakt. Met wat overdubs op gitaar. Sommige van de
muzikanten hebben ook megewerkt aan platen van Jonny Lang, Buddy Guy, Luther Allison en
m'n vader. Een geroutineerde studioploeg. Steve Potts, de drummer, speelt in de nieuwe
Blues Brothers Band. Die ervaring van het in Memphis werken met muzikanten uit die stad is
goed geweest. lk ben namelijk altijd alleen in Chicago bezig geweest. lk ben bier geboren
op 21 januari '67 tijdens een gigantische sneeuwstorm (lacht). lk heb altijd gitaar willen
spelen. Alleen als ik nummers schrijf, maak ik wel eens gebruik van een bas. Billy Branch
wil me harmonika leren spelen. Dat had ik ook graag willen doen. Gisteravond kreeg ik nog
kippevel toen ik in Buddy Guy's Legends Sugar Blue zag spelen. Oh man, he really tore it
down! lk heb een paar nummers meegespeeld. lk heb ook meegeholpen aan het schrijven van
sommige nummers op de Alligator-cd's van m'n vader. Momenteel ben ik ook actief voor Blues
Heaven, bet geesteskind van Shirli Dixon, de dochter van Willie. lk ken diverse mensen uit
de familie Dixon, hoewel ik Willie zelf met goed heb gekend. Maar Shirli zorgt zo af en
toe voor optredens voor me en ik werk dan weer mee aan projecten voor Blues Heaven. Zo
helpen we elkaar. We vormen een soort familie en praten vaak over de oude tijden, toen
Willie Dixon, Muddy, Little Walter, Walter Horton en Wolf er nog waren. Als die mensen er
niet waren geweest, hadden we nooit blues kunnen spelen zoals we nu doen. lk geniet
nog steeds van hun platen en zou me eigenlijk meer in de historie moeten verdiepen. Maar
ik heb veel van die ouwe stuff op video. lk bezit zelfs een video van Howlin' Wolf. Een
prive-opname van een verzamelaar in Chicago.
Tegelijkertijd is bet opvallend dat ik weinig
leeftijdgenoten heb die blues spelen. Billy Branch, J.W. Williams, m'n broer Wayne,
Bernard Allison - met wie ik heel veel heb opgetrokken - , The Kinsey Report en slechts
enkele jongere gasten, zoals Jimmy Lane, de zoon van Jimmy Rogers. De anderen, zoals
Lucky Peterson, zijn allemaal ouder. We hebben redelijk veel contact met elkaar en
wisselen ervaringen uit. Ook jammen we veel. Jammen is zo ontzettend leuk. We gaan naar
clubs als Artis op de South Side en naar de Checkerboard. Ook heb ik veel gejamd met
Albert Collins en Luther Allison en met Melvin Taylor. En van Junior Wells heb ik ook de
nodige levenswijsheid meegekregen. Toch blijft het spelen met m'n vader de meest
spirituele ervaring in m'n leven. Die Alligator 25th Anniversary toer in '92 waaraan ik
heb deelgenomen, met o.a. m'n vader, Albert Collins, Elvin Bishop, Lil' Ed en Koko Taylor,
dat gaf me een kick. En die ene keer dat ik met Stevie Ray heb gejamd.... man, wat een
ervaring was dat!
Eigenlijk zijn we allemaal goede vrienden. Weet je
trouwens dat m'n broer en m'n vader hebben meegeschreven aan dat boekje 'Blues For
Dummies'?
lk weet hoe moeilijk Bernard het nog altijd heeft met de
dood van zijn vader. lk kan me daarin inleven. Want voor mij is een leven zonder m'n vader
nauwelijks denkbaar. Hij werkt nu aan een Alligator-plaat, waarop ik misschien niet zal
meespelen. Verder praten we vaak over een soort 'Father & Son'-album dat we nog eens
willen doen. Misschien wel een akoestisch album.
Ik zoek nu naar mogelijkheden om in Europa te spelen en
ook distributie voor m'n eerste cd zou heel welkom zijn. lk heb hem voorlopig uitgebracht
op m'n eigen label Watchdog, dat ik heb genoemd naar een nummer van m'n vader. Maar hoe
dan ook, ik wil op mijn manier de blues in leven houden. lk wil geen kloon zijn van m'n
oude helden. M'n blues is een reflectie van het leven nu en zo schrijf ik m'n nummers. Ik
kijk om wat er om me heen gebeurt, schrijf het op en maak er liedjes van. Dat schrijven is
echt een favoriete bezigheid van me. lk blijf dit doen, want ik kan niet anders. Het enige
andere baantje dat ik heb gehad was een kantoorbaan. Ik voelde me daarin doodongelukkig en
heb ontslag genomen. Goddank kon ik daarna vrij snel terecht in de band van m'n vader. En
nu probeer ik bet op eigen wieken. Het is niet eenvoudig. De premie voor de
ziektekostenverzekering, de kosten om een band on the road te houden, m'n website, m'n
mailorder service voor m'n merchandise, het vreet tijd, energie en geld. Gelukkig ben ik
nog vrijgezel en heb ik geen gezin te onderhouden.
Maar goed, ik heb envoor gekozen en moet er niet aan
denken een ander vak te moeten kiezen'
Ronnie's website: HYPERLINK
http://www.RonnieBakerBrooks.com
email: Ronnie@RonnieBakerBrooks.com
De cd 'Golddigger' is te bestellen door $18.00 te sturen
naar:
Watchdog Records
P.O. Box 68
Worth, Ilinois 60482
USA
*Special thanks to Jan Helsen for
translation assistance.* |
